این یک صفحه مستقل آزمایشی است که به زودی توسط نویسنده این وبلاگ، تکمیل یا حذف خواهد شد.
از طریق فرم زیر می توانید با من تماس بگیرید.
سلام من عیدمحمد بامری ام دانش آموز سال آخر انسانی 22بهمن تهران منطقه دو
من به عرصه نویسندگی علاقه مندم. از نظر بعضی از اساتید و یا نویسندگان موفق این روزهای کشور و باتوجه به ارایه آثار محدود داستانی خودم و ملاحظه آنان من نویسنده ی خوبی خواهم شد.
من فعلا نویسنده نیستم و سواد ادبی و علم رعایت دستور زبان فارسی را ندارم و هیچ ادعایی ندارم اما با مطاللعه و یادگیری تکنیک ها و فراگیری قوانین نویسندگی اقدام به عرضه و انتشار مجازی آثار ادبیات داستانی خواهم کرد و شاید هم به لطف و با حمایت استاد نویسندگی و مدرس فن نویسندگی خلاق آقای شین براری در سال آینده در مسابقات نویسندگی داخلی و خارجی فارسی شرکت کنم.
مدرس نویسندگی ام در زمانی که سن من بود موفق به کسب مقام های خوبی در عرصه نویسندگی خلاق شده است و به احتمال غریب به یقین با بهره گیری از تجارب او و استعداد ذاتی و توانایی های اکتسابی خودم در عرصه نویسندگی موفق خواهم شد.
من تاکنون عناصر پیرنگ را به خوبی آموخته ام و در سبک های نویسندگی خلاق و ژانر های ساده مشغول یادگیری هستم. من از قسمت بدایه نویسی های چرکنویس و بی ویرایش مدرس نویسندگی ام تعدادی داستان کوتاه و متن دلنویس و داستان بلند کپی کرده ام تا در این پیج بازنشر کنم . امیدوارم هرگز ایشان نبیند و نداند چون حوصله ی نگاهه معنادارش را ندارم. زیرا ایشان با وجود تمام خوبی هایشان متاسفانه خیلی زیادی بیش از حد حساس هستند و هربار که در جلسات نگاهشان را از نگاهم میدزدند و غمگین به روی میز و یا جای نامعلومی خیره میشوند یعنی از دست یکی از کارهای اخیر من رنجیده اند و یا که مادرم مث همیشه چوقولی مرا کرده که مثلا گفته؛ عیدمحمد شب دیر به خانه آمده یا که مثلا باز به گیم نت رفته و محیط گیم نات مناسب نیست. و از اینگونه حرفها .....
مادرم حتی نمیداند که آقای مدرس خودش، کلی شیطنت دارد و از محتوای آثارش،میتوان فهمید که ایشان چه کارهایی در طی جوانی،و نوجوانی،کرده اند . کلی، دسته گل بر آب داده اند در خاطراتش نیز، آمده و من به نصبت اون خیلی بهتر و آرام ترم و هرگز آن همه خرابکاری و شیطنت و شر و شور و ماجراجویی نکرده و نمیکنم.
در ضمن لطفا کمتر به فرزندانتان گیر بدهید که چرا به گیم نت میرویم!
خب اگر نرویم پس کجا برویم؟
در ضمن هفده سالگی، یک سن کمی نیست و حتی حق رای دارد پس ما بهتر میدانیم ک چه کنیم یا نکنیم.
نکته؛
قابل توجه ی پدران و مادران ایرانی
در محیط های در بسته و کوچکی مث،،گیم نت، وقتی تعداد زیادی نوجوان،هستیم و زبانم لال و رویم به دیوار و خدای ناکرده اگر اگر اگر اگر... اگر اگر اگر اگر یک نفر در آنجا اقدام به دود کردن یک نخ سیگار کند سبب نشستن عطر سیگار بروی رخت لباسمان خواهد شد پس بوی سیگار دادن به مفهوم سیگار کشیدن نیست و اگر دهان آدم بوی سیگار بدهد آن شخص سیگار کشیده نه آنکه مانند مادرم هربار هر دفعه هر جا شروع به گریه کنید که درد دل کنید و آبروی نداشته ی من را ببرد که مثلا من این پسر را یتیمی بزرگ کرده ام و اکنون دیگر از دست رفته و به فنا رفته و آنگاه لعنت و نفرین کنید بر هرچه گیم نت است.....
از همه بدترش آنجاست که بلند شوید و بروید دم درب گیم نت و آبروی فرزند دلبندتان رو پیش سر و همسر و دوست دشمن ببرید و فحشکشی کنید صاحب گیم نت، را و غیره....
مرسی که پای درد دل یک جوان صفرکیلومتر و نوجوان با سابقه نشستید.
من آینده ساز این مرط مرز و بومم شک نکنید که آینده روشن است
پرچم بالاست
و در آخر هم باید بگویم که مامان سوری خیلی خیلی خیلی دوستت دارم و میدونم که بخاطر من هرگز ازدواج مجدد نکردی و نگران منی. و من عاقلم و من هم حقم نیست که بابت کار ناکرده توهین و تنبیه بشم. شما باید پشت من باشید نه آنکه پیش همه آبروی مرا الکی و به اشتباه ببرید .
شما یک سری جملات ثابت را که از قبل انگار صدها بار تمرین کرده آید را با آه و ناله و اشک تمساح برای همه ی اشخاصی که درون دایره ی اشنایانم هستند تکرار میکنید و آبروی مرا بخاطر کاری که نکرده ام میبرید و سبب کوچک شدنم در نزد دبیر، معلم، مدرس، ناظم مدیر دوستان همسایگان و همه ی اهالی خیابان جمهوری تهران شده آید. در حالی که من بی تقصیرم.
خب مجتبی حسینی هم مثل من است و مادرش مثل تو . اما ببین که چقدر محافظه کارانه رفتار میکنند. حتی من که نزدیکترین دوستش هستم بعد از سالها بتازگی کشف کرده ام که مجتبی پدر ندارد و تاکنون خیال میکردم همیشه پدرش سرکار و بروی یک کشتی مشغول کار است و هرگز در خانه شان حاضر نیست و یا طی چند سال گذشته هرگز مشاهده نشده. اما شما در عوض کاملا بی مقدمه و بی ربط و یکهویی به محض سلام علیک با آشنایان و یا اولیا دوستانم تمام اسرار و شجره ی سیاهه خانواده ی پدری را به روی دایره ریخته و مرا تبدیل به یک موجود خاکبرسر و بی رگ و ریشه میکنید .
شما سبب شدی زنگ ورزش پارسال بدترین متلک عمرم را از دهان یکی از همگلاسی هایم بشنوم . و وقتی دبیر ورزش پرسید که برای فوتبال چند هستیم؟ یاسر برای آنکه خوشمزگی کرده باشد از ته صف بلند گفت؛ یک تیم که علی اینان، یک تیمم که محمد اینان و جمعا شدیم سه تیم
دبیر پرسید ؛ سبز و قرمز که شد دو تیم!! پس تیم سوم کجا هستن؟
یاسر گفت ؛ والا از نظر ما هم این کلاس فقط دو تا تیم داره اما مادر عیدمحمد اصرار داره و ادعا میکنه میگه ؛ عیدمحمد من هم یه تیمه.
دبیر ؛ یعنی چی که تنهایی یک تیم باشه!؟
یاسر گفت ؛ یک تیم که نه، بلکه عیدمحمد یتیمه. نه یک تیمه. خخخخ
بعد همه خندیدند. من هم برای آنکه نقطه ضعف نشان ندهم مجبور شدم به خودم بخندم . اما واقعا خجالت کشیدم. شما حتی در جلسه ی اولیاء مربیان هم به همه اعلام کردید که تنهایی هم برای عیدمحمد پدر بوده آید و هم مادر . و از فردای آنروز در دبیرستان همه میپرسیدن عیدمحمد کیه؟
خب هم مدرسه ای های من مث من نیستن که همه،چیز را درک کنند و یا ادب و احترام را رعایت کنند آنان فقط بدنبال سوژه ای برای مضحکه کردن و خندیدن هستند. و مرا ضعیف گیر آورده اند و سوژه ی جوک و متلک و حرفهای رکیک کرده اند و تنها دلیلی که آنان نقطه ضعف یافته اند شما بوده آید زیرا از بعد جلسه اولیاو مربیان پارسال در مهرماه همگی رفتار شما در آن جلسه را سوژه ی جوک ساختن و لطیفه و معما و مزه پرانی کرده اند مثلا در پیج مجازی دبیرستان (البته پیج غیر رسمی) یک کاریکاتور هست که کشیده؛ یک زن با چهره و حجاب شما صندلی خودش را در خط قرینه ی دو سمت سالن آمفی تیاتر گذاشته و یک پایش سمت زنانه و پای دیگرش سمت مردانه است و یک سمت صورتش سبیل و ریش پروفسوری دارد و لباس مردانه تن کرده و سمت دیگرش حجاب زنانه دارد و یک پلاکارت را درون جلسه ی اولیا مربیان در دست دارد و نوشته برویش ؛ نیمی پدرش، نیمی مادرش . من هم پدر عیدمحمد ام و هم مادرش.
یا مثلا زیرش یه جمله خبری نوشته که؛ جلسه اولیا مربیان بخاطر بلاتکلفی در تعیین و تشخیص هویت یک دو جنسه لغو شد..
یا مثلا توی امتحان زیست و مبحث علوم طبیعی و جنسیت در جنین نوزاد یک سوال در امتحان دیماه آمده بود و جوابش میشد ؛ اختلال ژنتیکی بخاطر تناقض و پارادوکس در تعیین دی آن ای DNA بوجود می آید.
یکی از سر مسخرگی و شیطنت نوشته بود ؛
بعنوان ذکر نمونه و مثال ؛ مادر عیدمحمد بامری
بعد
دبیر دلیلش رو پرسیده بود و اون گفته بود که آخه هم پدرشه و هم مادرشه. پس لابد دو جنسه ست دیگه...
و همه خندیده بودن
یا که مثلا چه دلیلی داشت که دلیل فوت پدرم را به عالم و آدم بگویی مادر؟
مگه من خودم انتخاب کرده بودم که پدرم یک انسان نا اهل و نادرست باشد؟ چه سودی دارد که تمام خاندان پدری مرا از رگ و ریشه زیر سوال میبرید؟
گاهی فکر میکنم که شما زمان انتخاب شوهرتان عقل سلیم داشتید و با چشم و گوش، باز و اختیار کامل تصمیم به آن وصلت و زندگی مشترک گرفتید آنگاه بعد از،بیست سال مرا مورد توهین و تحقیر قرار میدهید که چرا پدرم فردی بد و نااهل و نادرست بود . خب مگر من بودم که انتخاب کردم پدرم باشد؟ اصلا به من چه؟
از طرفی هم خب شما روزی صد دفعه تکرار و گوشزد و اشاره میکنید که بیوه هستید و با داشتن سن مناسب اما به پای من ماندید و من مایه شرمساری و از رگ و خون خاندان پدری و گرگزاده هستم و مایه ضرر تلف شدن جوانی تان و فردی ناسپاس و بی عرضه هستم. همش مرا با میلاد افخمی و یا عباس معنوی، قیاس،میکنید خب آخر مادر عزیز و نازنین مگر من همسان و همرده و هم طبقه و همسن آنان هستم تا بتوان با آنان مقایسه کرد.
میلاد متولد 1379 است یعنی بعبارتی سه سال و نیم از من بزرگتر است و از طرفی دیگر اصل ماجرا را چرا دقت نمیکنی؟ آنان قد شان یک متر نود و یک سانتی متر است و ماهانه یک میلیون تومن فقط هزینه ی پودر کراتین برای عضله سازی میکنند و از کودکی باشگاه بسکتبال رفته اند .
چطور توقع داری مرا با یک متر و شصت و شش سانتی متر قد و چهل و هشت کیلوگرم وزن و مشکل مادرزادی کم خونی به داخل ترکیب یک باشگاه ورزشی راه بدهند. چه تقدیر بدی ست که من دارم ... این چه سرنوشت عجیب و روزگار زشتی است که نصیبم شده.
من مینویسم چون زیباترین حادثه در زندگی ام را مدیون یک نویسنده هستم و او مرا با تمام کاستی ها میفهمد و من را مث یک برادر کوچک حمایت میکند . من مینویسم زیرا بلد نیستم اینها را بگویم و یا درد دل کنم. من تنها اتفاقی که سبب رضایت و امید به آینده در من شده را با کمک خواندن نوشته های روزنویس و بدایه های یک نویسنده موفق بدست آورده ام و برای اولین بار انگار یه نفر حرفهای دل مرا میزند و میداند و من فهمیدم که تنها نیستم و باید مقاومت کرد. من توانستم مثل معجزه آن نویسنده را ببینم و مدتی در هنرکده یک ترم شاگرد ایشان شوم و در جلسات عمومی و هنرکده ای او شرکت کنم.
من در هنرکده خوشحال بودم اما همه چیز خوب پیش نرفت و اتفاقات بدی افتاد که من ناخواسته با اشتباهاتم در آن دخیل بودم. مادر عزیزم من در هنرکده شاد بودم. میدانی چرا؟ چون شما به آنجا نرفته آید و کسی مرا در آنجا مخسره نمیکند .
چون ان ترم در هنرکده جلسات مثل دانشگاه بود و بخاطر محبوبیت مدرس آن درس و رشته تعداد زیادی از هنرجویان دختر و پسر آن کلاس را با آن مدرس انتخاب واحد میکردند و محیط کوچک کلاس جوابگوی آن همه هنرجو نبود و ناچار جلسات در آمفی تیاتر بزرگ هنرکده برگزار میشد و ما بیست تا پسر و چهل تا هنرجوی دختر در سالن آمفی تیاتر هنرکده به صورت مختلط و با هم مینشستیم و من کوچکترین و ریز جسه ترین و کم سن ترین فرد آن جلسات بودم. و خیلی طبیعی و جدی و بافرهنگ طی زمان تدریس،، به استاد توجه میکردم و یکبار شنیدم یکی از دخترها به دیگری گفت ؛ الهی ... چه بامزه ست، شبیه جاسوییچی هست که زیر آیینه جلو آویزون میکنند.
اون یکی گفت؛ فقط یه حلقه با زنجیر کم داره اگه از پشت گردنش آویزون بشه دقیقا میشه شبیه اون جاسویچی زیر آیینه جلوی ماشین پدرت. چه با نمکه...
همه چیز خوب پیش میرفت که....
. یک بار مدرس عزیزمان قبل از آنکه از پله های صحنه ی اجرا بالا برود و به تخته وایت وایتبورد برسد لحظه ی عبور از طول آمفی تیاتر از درب در ته سالن وارد شد و در وسط نیمکت های هنرجویان پسر و دختر حاضر در جلسه توقفی کرد و چیزهایی گفت که من بخاطر فاصله داشتن و ملایمت لحن و صدای ارامشان نشنیدم چه بود ولی سریعا تمام هنرجویان دختر که مثل خواهران و ناموس ما هستند در سمت چپ نشستند و من هم که از ابتدا انتهای سمت چپ بودم و از ماجرا بیخبر ، همان جا ماندم
پسرها در منتها علیه سمت راست و بین دو سمت هم هیچ کس ننشست و مسیر عبور و مرور از تخته تابلو و میز مدرس تا ته سالن هم باز شد و تعدادی نیمکت یکنفره ی چوبی بصورت پراکنده و در جهات مختلف در این مابین بچشم میخورد .. در چهره مدرس جوان و روشنفکر و نویسنده ی محبوب غمی بود که غریب بنظر میرسید. من ته آمفی تاتر بزرگ و کنج ضلع سوم نشسته بودم که استاد طبق همیشه مرا به اسم کوچک و با لحن دوستانه ای فراخواند و گفت ؛ آقا عدوک گل و مهربون، لطف کنه از ته سالن پا بشه و بیاد ردیف جلو سمت آقایون بشینه چون بخاطر پراکندگی در سطح سالن ناچار به داد زدن و باالا بردن صدام نباشم و راحت تر فهوای کلام و محتوای آموزشی را بشه انتقال داد و شما هم راحت تر جذب کنید.
طی اون جلسه چند تا ناظر و بازرس اومدن و از کلاس بازدید کردن و کلی پرسش و سوال جواب کردن و از من پرسیدن که شما همیشه این حالت در کلاس مینشینید؟ یا گاهی هم در هم و مختلط.
من گفتم که متوجه ی منظور و پرسش نمیشم.
بعد مجدد پرسشش رو تکرار کرد و پرسید؛
همیشه شما بیست تا پسر جلوی سالن و گوشه ی سمت راست میشینید و دخترها سمت چپ و انتهای سالن؟
من با دهان باز و حالتی متعجب و شوکه آور پرسشش رو با یک پرسش پاسخ دادم و پرسیدم؛ کدوم دخترها؟ مگه توی کلاس آموزش فن نویسندگی خلاق دختر هم داریم؟
خلاصه تمام اون لحظات مدرس خوب ما با حالتی غمناک و معصوم داشت به ماجرا نگاه میکرد و بعد این پاسخ نگاهم به نگاهش، افتاد و دیدم داره لبخندش رو موزیانه پشت غرور مردانه اش پنهان میکنه.
بعدش از من پرسیدن که آیا درون جلسات راجع به مسایل عقیدتی سیاسی هم ابراز نظر و یا تبلیغات مذهبی غیر تشیع میشه؟
من گفتم که معنای سوالشون رو نمیدونم ولی درکل تا الان فقط به چطوری به فرمالیسم هنری مکتب روسی و دادادیسم و سوریالیسم و قوانین عینیت انتونی چخوف و ریالیسم در فن نویسندگی خلاق اشاره شده ولی هنوز به این مکتب جدیدی که اونا جویا شدن پرداخته نشده
بازرس پرسید ؛ چی؟
گفتم : من که بلد نیستم ، بلکه این شما بودید که اولین بار الان اسمش رو آوردید و گفتید که سبک مکتب حقیقتی سیاحتی! ...
بازرس گفت؛ حقیقتی سیاحتی نگفتم ک. من گفتم عقیدتی سیاسی.
بعد از من پرسید ؛ چند سالته؟
___ 17 سال
پرسید ؛ یعنی معنای عقیدتی سیاسی رو نمیفهمی هنوز؟
_؛ جواب دادم ؛ شما از دیدگاه واژه شناسی و روح پنهان واژگان دچار کج سلیقه گی و یا خصمانه جویی هستید و بجای واژه ی " نمیفهمی" باید بگید؛ متوجه نمیشی؟ یاکه بگید ؛ معنای حقیقتی سیاحتی رو نمیدونی؟ چون واژه ی "نمیفهمی" یک واژه ی پرسشی با بار ارزشی منفی و سایه ی اهانت زایی و توهین امیزانه و خصم انگیزانه در گستره ی واژه شناسی ادبیات داستانی خلاق بکار گرفته میشه
بازرس که لهجه ی شدید یک شهرستان و یا دهستان در دورترین نقاط این مرزبوم رو داشت و محیط آموزشی رو با چاله گود و لاتخانه اشتباه گرفته بود دستی به محاسن بلندش کشید و گفت ؛
مگه کوری؟ ازم میپرسی کدوم دخترا؟ پسرک کور چشمات رو میخوای سو بندازم تا این چهل تا لکاته ی ته سالن رو بهتر ببینه از این پس؟
من در جوابش گفتم ؛
به شما پیشنهاد میکنم زین پس بجای واژگان غیر مودبانه ای مثل واژه ی پرسشی ؛ مگه کوری؟ "
از واژه ی محترمانه و صحیح دیگری همچون ؛ " مگر شما روشندلی؟ " استفاده کنید و در بدترین حالت ممکن و پایین ترین سطح قابل پذیرش میبایست از واژه ی " نابینا" بهره گرفت. زیرا واژه ی " کور" بار ارزشی منفی داره و هیچ سزاوار یک فرد ایرانی اصیل و متدین نیست که کلامش رو یا که متن بیانش رو با سایه ی نامریی و نازیبای اهانت و توهین و بد دهانی تزیین کنه. زیرا کلام از دهان و دهان از اندیشه و اندیشه از مغز و ذهن میادش و اگر کلام و صحبت و یا متن بیانات شما بی ادبانه و توهین آمیز و اهانت انگیز و غیر محترمانه باشه ممکنه مخاطب بغلط قضاوت کنه که اندیشه ی آن فرد گوینده و یا نویسنده مریض و غضب ورزانه و روحش کینه جویانه و اتمسفر محل رشد و نمو و بلوغ فکریش تهی از فضیلت و عاری از معیار های انسانی و غریب با فرهنگ بوده.
بازرس با لحن تندی خواست منو دعوا کنه که مدرس سریع وسط کلامش افتاد و بهش متذکر شد که اونجا کلاس اونه و بهش اجازه ی توهین به هیچ هنرجوی و یا دانشجویی رو نمیده و با لحن صریح و محکم و نگاه مصمم بهش دستور داد که از کلاس تشریف ببره بیرون و در اوج ناباوری استادمون زیرکانه زیرکانه رفتار کرده بود و تمام ماجرا رو با دستگاه ضبط صدای خبرنگاری که همیشه همراهش بود ضبط و ثبت کرده بود البته تنها فایل صوتی رو ولی با پیوست دادن به تصاویر دوربین های چند گانه ی داخل سالن لمفی تیاتر هنرکده میشد راحت ثابت کرد که هیچگونه خفت و خطایی از جانبش بر علیه بازرس سازمان آموزش عالی قسمت حراست و عقیدتی سیاسی رخ نداده و از هرگونه تهمتی تبریه بشه.
اون روز گذشت و ظاهرا مدرس ما رو خواستن و تهدید کردن که میخوان جواز تدریسش رو سوراخ کنن و ازش تعهد گرفتن و اینجور حرفا .
اما در جلسات بعدی مدرس هیچ حرفی از آنچه گذشت برامون نگفت و فقط تمرکز بر سر انتقال محتوای آموزشی کرد و دقیقا با من هم مث قبل رفتار کرد و چند بار اسمم رو صدا کرد و یکبار هم وسط جلسه ازم خواست تا برم براش از داخل اتاق استراحت اساتید یک دیسک فشرده رو بیارم و حتی رمز کمدش رو بهم گفت تا در آخرین جلسه ی ترم برم و کارت حافظه ی فایل با عنوان آموزش نویسندگی خلاق با سبک دانه برفی رو بیارم و من وقتی درب کمدش رو باز کردم با دوتا چیز مواجه شدم که یکیش یه مموری کارت هشت گیگ بود و یکیش هم یه کارت حافظه با حجم 32 گیگابایت و من هم هر دو رو براش بردم و اون جلسه گذشت و من ترم تمام شد و من هم از همه چیز بی خبر و غرق روزمرگی هام بودم که بعد یکماه مادرم یه کارت حافظه ی 32 گیگابایتی درون کیسه ی جاروبرقی پیدا کرد و من فهمیدم که تصادفی آخرین جلسه یکی از اون دو کارت حافظه رو با خودم و لای دفترم به خونه آوردم و چون آخرین جلسه بود و استاد هم دسترسی به من نداشت چنین سوتفاهمی رخ داده.
ترم جدید که رفتم هنرکده برای دوره آموزش فن نویسندگی خلاق حرفه ای ثبت نام کنم فهمیدم بجای استادمون شخص جدیدی اومده . دلیلش رو جویا شدم و فهمیدم استادم بعد از یک جراحی مهم به شهر شمالی خودش بازگشته و دیگه شهر ری نیست.
این وبلاگ از فایل های بی ویرایش و خام ذخیره شده در آن کارت حافظه تشکیل شده و ارزش ادبی و یا داستانی و یا نویسندگی ندارن بلکه فقط چیدمان واژگان مدرس خوبم در زمان نوجوانیش بوده و جزو فایل های پاک شده ی اون و داخل سطل اشغالش بودن. اما به همت و موزیگری و کنجکاوی شخص بنده اینها رو بازیابی و تفکیک و در این وبلاگ بازنشر میکنم. والا بخدا باحالن
ا
آقای شین براری جان هرجایی ک هستی امیدوارم خوب و شاد باشی . یک عرضی داشتم خدمتت داداشی؛
داداش معنوی عزیزم شما بزرگترین مرد دنیای من هستید با آنکه اختلاف سنی زیادی نداریم و شما تنها سی و چهار سال دارید و من اکنون هفده سال اما همیشه دلم میخواست پدرم زنده بود و شما نیز بهترین دوستش بودید و من را عضوی از دایره ی اشنایانتان محسوب میکردید. شما اولین شخص در زندگی ام بودید که حاضر شد در خلوت خود وقت باارزشش را صرف کند در جهت یافتن راه حلی برای رفع مشکل اسم من در لحظه ی حضور غیاب . زیرا همیشه طی دوازده سال تحصیل من در تهران هربار که معلمان و یا دبیران اسمم را خواندند و گفتند ؛ عید محمد بامری به یکباره کل کلاس از خنده منفجر شد اما شما از جلسه ی دوم مرا بجای عید محمد به اسم مخفف و زیبای عدوک صدا کردید. بخدا شرمنده ام که سبب دردسر برایتان بودم و شما با تمام اشتباهاتی ک مرتکب شدم هرگز ذره ای اعتراض نکردید. شما فقط هنرجویان رده سنی بزرگسالان رو میپذیرفتید ولی من برای فرار از کلاس های، رده سنی خودم و خستگی از تمسخرهایشان به کلاس شما پناهنده شدم و علیرغم تذکر هنرجویان بزرگسال کلاس شما در انتهای، کلاس نشستم و شما نیز انتهای جلسه ی اول پس از حضور غیاب خودتان به انتهای،سالن آمدید و آرام از من پرسیده بودید؛
یک دلیل محکمه پسند برای فرار از جلسات همرده سنی خودم و پناهندگی در جلسات شما بازگو کنم و من فقط مثل مجسمه خیره ماندم و توان ابراز دردم را نداشتم و شما از خیره گی به نگاهم به پاسخ پرسش تان رسیدید و گفتید ؛
خاموش ها گویاترند
گاه از عمق یک نگاه و گاه از بغض یک صدا و
حتی گاه از درب و دیوار هم میبارد سخن.
آشنایی با زبان بی زبانان همچون من، سخت نیست.
گوش و چشم است مردم را بسیار اما دریغ....
گوشها هوشیار نه! چشمها بیدار نیست .
خاموشها گویاترند. فریاد را همگان میشنوند
شنیدن ناگفته ها زیبا.... سکوت سرشار از ناگفته هاست...
______________________________________
این بود کلی حرف بی ربط و عقده و غصه و خاطره ، چند تا گلایه و چند تا شکایت
چند تا حرف حساب و چند تا حرف کودکانه...
لطفا نخندید به درد دل های بی ریاح یک جوان .
نمیدانم شاید اگر خواهر یا برادری داشتم حتما از آنان میپرسیدم ؛ که آیا بنظرشان من و افکارم و غصه هایم مضحکه آمیز و تحقیر آمیز هستیم یا که آنها هم مث من حرفهایی دارند اما برای نگفتن!...
Edok_BAMERI
شاعر
شاعر
کتاب اراجیف نامه مغزدار بقلم شهروز براری صیقلانی
آموزش نویسندگی بقلم،شاهین جاننثار
کتاب پستوی شهرخیس
به قلم ؛ شهروز براری صیقلانی
انسانها دنبال کسی میگردند تا بنده اش شوند، تفاوت بندگان این روزگار با دوران باستان در این است که امروزی ها با باور عمیق ، بنده میشوند و برایش بهانه میتراشند و استدلال می آورند. صفحه 136 اپیزود شهریار کتاب؛ پستوی شهرخیس
نویسنده اثر ؛ انتونی چخوف
نام کتاب ؛ انسان تراز اول
چهارده سالم بود و به ما دستور دادند خانه ی یک فرد پلیس آلمانی را انتخاب کرده و با تمام خانواده و افراد فامیل به آتش بکشیم، خانه را پیدا و درب ها را میخ کردیم، بنزین ریخته و به آتش کشاندیم، یکی از پارتیزان ها میخواست کودکی را که از پنجره فرار کرده بود با تیر بزند اما دیگری نگذاشت و کودک را گرفت و مجدد به داخل آتش پرتاب کرد، من تنها 14 سال داشتم و هیچ نمیدانستم چه خبر شده و چه کنم، فقط توانستم نظاره گر باشم تا این لحظات را به خاطر بسپارم و اکنون برایتان بازگو کنم. ما قهرمان نیستیم، جنگ قهرمان ندارد، به محض آنکه کسی تفنگی برمیدارد دیگر آدم خوبی نیست. یعنی قادر تخواهد بود تا انسان خوبی باشد. //
صفحه 231 کتاب ؛ انسان تراز اول
بقلم ؛ انتونی چخوف روس
 
کتاب پستوی شهر خیس
نویسنده ؛ شین براری
اگر شما نویسنده‌ی این وبلاگ هستید، برای حذف یا ویرایش این صفحه، از طریق مرکز مدیریت وبلاگ خود کافی است در منوی سمت راست به بخش انتشار رفته و بخش صفحات مستقل را انتخاب کنید.
صفحات مستقل جدا از مطالب سایت هستند که همیشه در منوی بالای سایت نمایش داده میشوند. این صفحات معمولا برای اطلاعات کلی در مورد سایت مثل «درباره ما»، «تماس با ما»، «فهرست» یا «نظرات شما» مفید هستند.
ارسال نظر به صورت پیش‌فرض برای صفحات مستقل غیر فعال است، اما می‌توانید آن را فعال کنید.
ضمنا برای ایجاد لینک مستقیم (به یک صفحه داخلی یا خارج سایت) در منوی بالای سایت، از منوساز استفاده کنید. مثل لینک «سرآغاز» که به مطلب اول شما لینک شده است.
فهرست سایر خدمات و محصولات شرکت بیان نیز به شرح زیر می‌باشد:
مجله رایگان ادبی چوک نسخه 58 pdf دریافت
عنوان: pdfمجله الکترونیکی ادبی چوک شماره 58
حجم: 6.82 مگابایت
توضیحات: ادبیات داستانی مجله اینترنتی چوک 58 
ماهنامه ادبی چوک 54 pdf دریافت
حجم: 5.12 مگابایت
توضیحات: نسخه 54 ماهنامه ادبیات داستانی چوک pdf
وبلاگ بیان، صندوق بیان (فضای اختصاصی آپلود عکس و آپلود فایل)، ابر جستجوگر سلام، موتور جستجوی ایرانی زال، سرویس ایمیل فارسی و ایمیل ایرانی، خدمات امن سازی جهت کاربران و مدیران سایت‌ها، ترویج و آموزش برنامه نویسی حرفه ای از طریق برگزاری مسابقات برنامه نویسی و ...
زیرا از مالک و دارنده ی حق معنوی اون کارت حافظه اجازه نداری. و نگرفتی .
حتی در این اعترافنامه هم اجازه ی سوری و نمایشی هم باز کسب نکردی