پلکانی که انتخاب کرده‌اید خیره شوید مثل آنکه بخواهید تصویری از آن بکشید. حالا آن را با کلماتتان تصویر کنید. تا جای ممکن از کلمات عینی استفاده کنید.
قانون معروف نوشتن این است: نگو، نشان بده!
مثال:
به جای: هوا خیلی ناجور بود.
بنویسید: یک هفته هر روز باران بروی مجسمه های شهر فو بارید.
بجای اینکه بنویسی یه معلول داشت از جدول رد میشد بنویس ، پسرک با اینکه جانی در پاهایش نبود ، درحالیکه بر صندلی چرخ دارش نشسته بود میخاست ک زمان را متوقف کند تا ارام و لنگ لنگان از خیابان بگذرد
.محدودیت در بازه ی زمان ، و گذر عمر که همچون قفس و زندان است بگریزد ، و بند اسارت زمان را پاره کند تا باز بتواند به گذشته بازگردد و اینبار دیگر از آن چهار راه خلوت در نیمه شب گرم تابستان چهارده سالگیش نگذرد و تن به تصادف ندهد ، تا فلج نشود و بتواند برای رسیدن به آرزوهای خویش بجنگد ..
1_ داستان تان را پیش از نوشتن در یک جمله بیاورید مثلا دخترکی ک از کودکی بجای بازی با بچه های کوچه ، اسیر بازیهای روزگار بود
نو آوری کنید، مثلا بجای شهر فومن ، بنویس
دخترکی زاده ی غرب سرزمین سبز گیل ، ساکن شهر مجسمه ای فو، بی پشت و تکیه گاه اشکهایش را خط زد و برخواست ، نخواست در صفحه ی روزگار در نقش یک بازنده ی خوب دیده شود ، او چیزی برای باختن نداشت ، پشت سر تکیه گاه و زمین گرمی نداشت ، کلاغی در اوج بیماری با بال شکسته ، کنج بن بست گیر افتاده بود ، گربه یشرور خواست بگیردش اما چنان ان دو به یکدیگر پیچیدند که اشوبی بپا شد ، سرانجام گربه پا به فرار گذاشت ، دخترک خیره ب سیاهی کلاغ گفت بالاتر از سیاهی ک رنگی نیست . پس منم میجنگم ، باکی؟ با هرکی که خواست حقم را ندهد یاکه مثل مشت کریم با پنبه سرم را ببرد
2. در یک کاغذ تمام ایده های ناب رو بنویس. باید لااقل صد تا از حوادث پر رنگ و خیلی بی رنگ زندگیت باشه ، حتی اولین تصویری ک در ذهنت داری.
میخوای کدوم مبحث پر رنگ ترین سکانس داستان باشه؟ اون باید وسط باشه . حالا به اغاز ، پس لرزه ، زمینه ی وقوع حادثه ، زلزله ، سراسیمگی ها ، اوار ، مات مبهوت ، تصمیم یا تسلیم؟ یاکه شاید شروعی دوباره و ترمیم زخمها به برکت گذر زمان؟ فرجام؟
حالا به کلی کاشی سرامیکی نیاز داری .
ک با روال زمان پیش میره .
انتراک و وقت تنفس
یک ترانه ی تلخ اما آشنا از شاهین،ن.ج.ف.ی به سلیقه مدیر پیج ، تقدیم به شخصیت منفور قصه های شین براری ، یعنی بهار
(ترانه ای عریان، عاشقانه های حلق آویز از شین با صدای شاهین _نج، ف ی ) 
3،_ شربهارن واسه هر کدوم ک میتونی از زبان راوی ک خودتی یه صفحه بنویس.
4، یه مقدار شرح حال ، یه مقدار مکالمه .
5_ که در این صفحات:
نام شخصیت
خلاصه ای یک جمله ای از شخصیت و نقش او در سیر داستان
انگیزه شخصیت ( او چه چیزی را به شدت می خواهد.)
هدف این شخصیت ( چه چیزی را شدیداً می خواهد.)
تضاد ها و چالش هایی که شخصیت مربوطه با آن روبرو می شود. ( چه چیزی مانع او در رسیدن به هدفش می شود.)
تجلی شخصیت ( او چه می آموزد/ چه تغییری می کند؟)
یک خلاصه یک پاراگرافی از خط سیر داستانی شخصیت
6 _ مختصروار راجع به شخصیت های هر مرحله از زندگی یه خط توصیف مخفف کن ، ته کوچه ، ساکت تمیز الهه ، معصوم ، طناب تاپ پاره حادثه ، عذاب و.جدان قایم شدن پشت دار قالی.
7_ اصلا سعی نکن بین داستانک هات ارتباط و سیم رابط وصل کنی.
هرکدوم مجزا و جداگانه ست.
هرکدوم یا سبک خاص باشه. یکی طنز ، یکی عمیق .
8_ سعی نکن وقتی داری یک روز مهم در کودکی رو مینویسی ، به ایننده پل بزنی. تو محبوثی در اون لحظه.
جملاتت باید درحد شعور اون سنت باشه ،
9_ وقتی داری مینویسی ، یا زمان مابین ، الهاماتی بهت شد سریع همون لحظه تیتر موضوعیش رو به لیستت اضافه کن.
10 جملات عمیقی ک میشنوی ، توی یه ورق جدا گانه ، یادداشت کن ، تا بعدا طی روایتت ب نحوی متفاوت ازشون بهره بگیری .
11_ سعی کن در هر داستان، رمان یا متنی ک مینویسی بین تمام قسمت های اصلی تناسب باشه. اگر از شخصیت اصلی سه صفحه نوشتی از شخصیت فرعی نباید چهار صفحه بنویسی. واسه فرعی باید نصف ، میزان اصلی بنویسی. از مکان پنج خط نوشتی ، از زمان هم باید به همون تناسب بنویسی نه اینکه پنجاه خط بنویسی. البته حدودا تناسب داشته باشن، لازم نیست که دقیقا یک اندازه باشه.
12_از رد و بدل کردن حرفهایی بین دو شخص ، پیش از اینکه دو خط شرح حال بدی خودداری کن . حتما باید وصف حال فاعل و فعل ، و مکان رو از دیدگاه یه راوی یا چشم خودت بیان کن . کشش نده ، و موضوع در موضوع نیار.
اما رد پای مطلب در مطلب بزار.
یعنی اگه قراره در یه مطلب پنج صفحه ای راجع به پسر همسایه ک غرق میشه بنویسی ، برو و در مطلب های قبل بصورت گذرا اسمی از اون فرد بیار. و در مکان مناسب چند خط تصادفی و بی مقدمه ازش بگو ، مثلا داشت با عرق گیرکبوتر بازی میکرد ، انگار پشت لبش سبز شده ، ای کاش نفرینش نمیکردی ، چون حالا که غرق شده عذاب وجدان داری..
نباید در وسط داستان به یکباره شخصیت جدیدی اضافه و سریعا به پایان بره. لااقل باید از ابتدا اشاره ای هرچند گذرا بهش بشه.
یه مطلب خارج از بحث
خلاقیت هیچ مرز و محدوده ای نمیشناسه ، همیشه داستان شما قابلیت بهتر شدن رو داره . سعی کنید از تجربه زیستی منحصر بفرد خودتون بهره بگیرید و اون زوایای منحصر به زندگی شخصی خودتون که هیچ جا و هرگز برای عموم رخ نداده و نظیرش رو نمیشه تجربه کرد رو به میان بیارید و به نحوی صحیح در داستان ازش بهره بگیرید. نگران درک شدن و یا نشدنش نباشید . مخاطب درک خودشو خواهد داشت و از زاویه خودش به موضوع نگاه خواهد کرد ، من در یکی از داستان های کوتاهم از واژه ها و صفات و استعاره های مختص خودم بهره گرفته بودم و با اینکه داستان کوتاه ضعیفی بود ولی تک تک اون خلاقیت ها در ذهن مخاطبین نشسته بود و بعد از سه سال در میدان انقلاب تهران وقتی وارد دفتر یکی از ناشرین برتر وطنی شدم منشی به رییس خودش پیج کرد که ؛
آقای شهروز صیقلانی اومدند بفرستم داخل؟
ظاهرا رییس به اسم روی جلد منو فقط میشناخت و اون لحظه بجا نیاورد و منشی بجای اینکه اسم روی جلد آثارم ، یعنی "شین_براری". رو بگه از استعاره ای استفاده کرد که من در اون داستان کوتاه استفاده کرده بودم و من رو شوکه کرد چون به رییس گفت؛
چطور نشناختید ! همون "جوجه کلاغه صد ساله ی شهر" دیگه..... آره، آره ، ببخشید منظورم شین براری هست، بله، چشم، الان روانه میکنم داخل
یا مثل صادق هدایت و اسمی که برای پیرمرد دستفروش گذاشته بود و چون اون پیرمرد چیزهای عجیب و دست دوم میفروخت بهش میگفت؛ پیرمرد خنزرپنزری
و یا مثلا در جلسه ی کانون نویسندگان بارباریابافن دعوت بودم سال 2016 و چون نویسندگان و مهمانان همگی از بزرگان بودند من همش خیال میکردم که اشتباهی شده و برام دعوتنامه اومده، و اعتماد به نفس و شهامت حضور در جلسه رو داشتم ولی واقع بینانه نگاه میکردم و میدونستم که من تنها بواسطه ی آخرین جوایزی که مسابقات داستان نویسی واژه چین برنده شدم و بخصوص در جشنواره نویسندگی معتبری مثل واژه چین بین ششصد و پنجاه داستان نویس من رتبه اول رو کسب کردم اسمم رفته توی لیست و برام کارت دعوت در جلسه ی کانون نویسندگان اومده ، اما از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهان کنم که من اصلا نویسنده نیستم یعنی جراءت نمیکنم در جایی که بزرگانی مثل جناب آقای دولت آبادی و محمدحسن شهسواری وعباس معروفی و سرکار خانم زویا پیرزاد تشریف دارند بیایم و ژست نویسندگی بگیرم. چون من متاسفانه فاقد دانش ادبی هستم و حتی تحصیلات دانشگاهی من هم در این زمینه نبوده اما فقط افتخار حضور در محضر اساتیدی مثل استاد فیاض پور ماچیانی و یا استاد جلیل غدیری رو داشتم، خلاصه من روز موعود با ترس ودلهره راهی شدم و به جلسه رسیدم، نگاه اساتید به من ، برام مثل کوه سنگین بود و لبخندم تنها یک واکنش طبیعی در برابر استرس بود که نسیه وار بر چهره ام آویزان بود ، ازطرفی هم من نصبت به اساتید و بزرگان مون که در جلسه بودند خیلی سن کمی داشتم و هنوز حتی به 30 سالگی نرسیده بودم ، یکی از شاعرین خاص و حاشیه دار ما که اسمش رو ذکر نمیکنم برگشتند و از جناب یغما گلرویی عزیز سوال کردند ؛
این تازه وارد کیه؟
جناب اقای گلرویی بواسطه ی رفت و آمد های خانوادگی و البته چاپ اثر ادبیات داستانی من با نام خودشون در گذشته، با بنده خوب آشنایی داشتند اما فرمودند ؛ نمیشناسم.
سرکار خانم زویا پیرزاد که بنده ارادت خاصی بهشون دارم لحظه ی معرفی من بجای اینکه اسم حقیقی و یا لااقل اسم روی جلد بنده رو بگویند ناگهان از استعاره ی عجیبی استفاده کردند که من در کتاب پستوی شهر خیس و کتاب گذر محله ی ضرب ازش بعنوان اسم گربه ی یکی از شخصیت های شیرین عقل داستانم بهره گرفته بودم. و طی دو داستان بلند جمعا به حدود 600 صفحه ، تنها پنج الی شش مرتبه ازش استفاده شده بود ، اما جالب اینجاست که ملکه ی ذهن سرکار خانم زویا پیرزاد شده بود و با لحن دوستانه و شادی لحظه ی معرفی بنده ی حقیر خطاب به شخص مقابل فرمودند ؛ وااا چطو نمیشناسیدش!؟... این " آپوچی جانِع " داستان نویسی خلاق ایرانه دیگه...
البته. با اینکه طرف مقابل هیچ نتونست متوجه ی منظور خانم پیرزاد بشه و فقط لبخندی زد و سری تکان داد ولی باز سبب شد که من اعتماد به نفس بگیرم و خودمو معرفی کنم. که به محض معرفی کردن کردن و عرض ادب و احترام یکی از بانوان شاعر وطن بنام خانم اختصاری از من سوالی کردند که ظاهرا سوال تعداد دیگری هم بود و ازم راجع به استعاره و واژه ی عجیبی که مختص آثار من میشده و معادل فارسی دیگری هم نداره پرسش کردن و با هیجان پرسیدند ؛
اااع شین براری شمایید؟ من خیال میکردم بزرگتر باشید، خیلی کنجکاوم که بهم بگید کلمه ی معروف و خنده داره توی آثار شما که کاراکتر قوی و موفق ""هاجر" ازش توی دیالوگ هاش استفاده میکنه چه معنایی داره!؟
من_ کدوم کلمه؟
اختصاری_ کمی منعو منعو کرد تا یادش بیاید که یهو خانم ثامنی به کمکشون اومدن و با خنده گفتند ؛ لَچِمَنِه؟
آره آره ، دقیقا همینی که خانم نسرین گفتند درسته
من نیز خواستم توضیح بدم که یک کلمه ی خودساخته توسط کاراکتر داخل داستان هست که مثل فعل کمکی ازش در هر شرایط و مکانی میشه لَچِمَنِع کرد ژ.. یعنی استفاده کرد . و ناگهان جناب دولت آبادی گرامی وارد سالن همایش شدن و از احترامشون همگی بلند شدیم و جناب مرتضی مودب پور گرامی فرمودند که این اصلا کار پسندیده ای نیست که از کف خیابان واژه خلق کنیم و به ادبیات غنی فارسی تزریق کنیم، سپس فرزند آقای مهدی اعتمادی فرمودند که امثال بنده ی حقیر هستیم که ادبیات داستانی رو به نابودی هول میدهیم و انگشت اتهام سرکار خانم گلبو نیز سمت من نشانه رفت و من ماندم و حوضم..... (جناب آقای ر-اعتمادی__رجبعلی اعتمادی__حلقه ی دوستان و آشنایان میگفتند مهدی )
کتاب بانوی محله ی ضرب بقلم شین براری
جلسات کانون
اثر خانم زویا پیرزاد عادت میکنیم
جایزه ادبی مسابقات بهرام صادقی توسط شین براری
استاد فیاض پور _استاد ماچیانی
سرقت ادبی توسط همکار گرامی، ی_گ
جایزه ادبی واژه چین رتبه نخست شین براری
